سلام طفيــــــــــــــل جان...

به آسمان نگريستم...

كاش مي توانستم معناي لبخند مهر تو را بر دنياي خاكي ام، درك كنم...

كعبه ات را در دلم ساختي و من بهانه مي خواهم...

كاش مي دانستم كه خانه ي واقعي تو در همين نزديكيست...

حتي بسيار هم نزديك تر...

خانه ي دلم را ويران كردم از جهل و غفلت...

خوب من!

معمار دلم را باز فرست تا نقشي از زيبايي تو بر اين دل غفلت زده ام، بنگارد..

به اميد ظهور حضورش در كعبه ي دلها ... ياحق!