پندار ما اين است كه ما مانده ايم و شهدا رفته اند اما.........

وقتي اين حرف رو آقا مرتضي آويني بگه كلاه من يكي كه پس معركه هست . مگه با دعا و شفاعت همين شهدايي كه از يادشون برديم خدا رحمي به دل سياه ما بكنه .

دلم پر از درده ، از بي وفايي ها از فراموشي ها . وقتي دايي هامو ميبينم كه چه قدر بي توقع به اين وطن و مردم عشق ورزيدن و تاوان عشقشون رو هم پرداختند اما هنوز عاشقن ولي هيچ كس قدر دان نيست . اينا نه توقع دارن به خدا نه محتاج توجه ما هستن .اين ماييم كه با توجه كردن به اينا خودمون و مسير زندگيمون رو گم نميكنيم .دايي هاي من شايد يكي از كوچكترين اعضاي اين خانواده ي بزرگ باشن .خيلي ها هستن كه وضعشون از اينا بد تره اما حتي دلشون دريايي تره .ما با توجه به شهدا و جانبازان قبل از اينكه كاري براي اينا كرده باشيم به خودمون لطف كرديم اما حيف كه ما اينقدر ره گم كرده ايم....